Lukisan Taj Mahal
sing wis takwiwiti dhek Minggu kepungkur durung wae rampung. Embuh iki,aku lagi
kena lara aras-arasen. Saben dina gaweyanku mung nongkrong, turu, karo ndeleng
tivi.
Pas
wayah sore, pas lagi wae rada sregep, nyandhak kanvas, e... neng tivi ana
gambar omah apik-apik ngono kuwi, acara Rumah Idaman. Yen
mripatku nyawang sing apik-apik ngono kuwi, lali karo gawean. Opo
maneh aku ndeleng tivi ing njero omahku iki.
“Omah
kok apike ora ilok kaya ngono kuwi, sing manggon apa ya manungsa?” grenengku.
Lha piye, sing kaya ngono kuwi aku durung tau weruh kok!
Omahe
Gedhe-gedhe, apik lan katon kerlap. Ruwang tamune kaya panggonane presiden
nampa tamu negara. Tenan! Kamar paturonane, jembar ngluwihi omahku
sapekarangan. Lha piye, ing jero kamar ana meja kursi lengkap, kamar mandi.
Niku durung kolam renange, banyune biru katon kinclong-kinclong.
“Kuwi
omahe sapa Mas Gondo?” pitakone Tanto bocah cilik tanggaku. Merga anggonku
nyawang tivi, aku nganti ora weruh yen ana bocah melu-melu nyawang gambar omah
apik mau.
“Kuwi
dudu omah, kuwi swarga,” wangsulanku karo ngulu idu.
“Ana
ngendi manggone?” sajake Tanto durung ngerti karo wangsulanku.
“Embuh,
wong aku durung tau mrana!”
“Aku
pengin mrana, Mas Gondo!”
“Lha
wong swarga kuwi panggonane wong-wong sing wis mati, sing ora duwe dosa!” aku
njur nerangke. Tanto mung plonga-plongo ngrungokake wangsulanku, embuh dheweke
ngerti opo ora.
Gara-gara
ndeleng acara Rumah Idaman, lukisan Taj Mahal tansah durung rampung,
saben aku nyawang fotone Taj Mahal kanggo model lukisanku angenku tekan
ngendi-endi. Taj Mahal endah banget, kaya swarga.
Nalika
bocah cilik Tanto teka maneh arep melu ndeleng tivi, dumadakan aku nemu ide.
“Tan,
dolan wae yuk!” pangajakku.
“Nyang
ngendi, Mas? Ancol” bocah cilik kuwi seneng.
“Huuu...
Ancol kurang sip, panas-panas ngene!”
“Lha nyang ngendi lho?”
“Nyang
puncak wae, yuk! Neng kana kuwi kepenak banget, hawane adhem, kaya neng
swarrga.”
Tanto
seneng banget, dheweke mlayu mulih. Aku dewe salin kaos thok. Ora suwe aku lan
Tanto wis melu dheseg-dhesegan dhempet-dhempetan karo mobil gilap ing ndalan
kutha Jakarta.
Tanto
takon wae, apa puncak isih adoh. Aku kudu ngguyu, jeneh tekan saka Kebon Jeruk
wae durung. Ya kaya ngene iki yen kepingin weruh swarga, kudu kangelan dhisik.
Kudu sabar nunggu giliran liwat. Kok ana wae wong sing numpak mobil. Marahi ndalan
kebak wae!
“Mas
Gondo, apa swarga kuwi apik tenan?” pitakone Tanto mbuyarake esemku.
“Ya
mesthi wae, ora ana tandhinganelah!” wangsulanku.
“Wong
apik, yen mati mesthi menyang swarga?” Tanto takon maneh.
“Iya!”
jawabku mantep.
“Kepingin
apa wae klakon?”
“Iya!”
“Pingin
mangan enak terus, klakon?”
“Mesthi!”
“Manggon
nang omah apik kaya ning tivi kae bisa?”
“Wis
ta, pokoke ora ana tandhingane. Neng kana kuwi sembarang wis cumepak, butuh apa
wae ana. Ora usah kangelan. Ora ana wong mlarat, ora ana wong kere!”
Mbok
menawa dheweke mbayangake saumpama ana swarga, ndahneya senenge. Karo
mesam-mesem, Tanto wiwit ngantuk, merem.
Puncak
isih adoh. Dalane isih rame, ngarep macet maneh. Kebangeten, saben dina kok
macet wae. Ngarepku ana mobil BMW sing sopire metu, nesu-nesu karo
nuding-nuding sopir liya sing sajake nyenggol bodi BMW-ne sing mulus. Kapokmu
kapan, batinku. Mobil apik kok dipek dhewe.
Sopir
BMW isih nesu karo nuding-nuding. Aku isih fokus nyawang nang jalane nalika
dumadakan ana cahya kumilat disusul swara gumlegar lan sopir sing nesu-nesu
mencelat, geni ing ngendi-endi. Aku isih kelingan sakdurunge mobil sing
taksetiri katut kedilat geni. Bom.
Aku
ora mikir apa-apa kajaba mung kahanane Tanto sing takrungkebi. Embuh piye. Aku
ora wani melek. Anane mung rasa panas sing kliwat, lan aku ora duwe daya kanggo
loncat.
“Mas
Gondo, apa iki wis teka?”
“Durung,”
wangsulanku alon.
“Mesthine
iki rak dudu swarga? Jarene swarga endah banget?”
“Dudu,
Tanto iki dudu swarga. Neng swarga ara ana wong sing nesu-nesu, tukaran, ora
ana bom!” Saka dhasare atiku, kanthi tulus aku ndonga supaya Tanto nemokake
swarga sing semesthine, swarga sing diimpekake. Banjur peteng ndhedhet, ora ana
swara.
Referensi
Kapethik saka "Trubus saka Pang
Garing"